هر سو دَوَد آن کَش ز برِ خویش براند (15-2)
-
اندازه متن
+
پادشاهی پارسایی را دید.
گفت: هیچت از ما یاد آید؟
گفت: بلی! وقتی که خدا را فراموش می‌کنم
هر سو دَوَد آن کَش ز برِ خویش براند
وآن را که بخواند به درِ کس ندواند
وقتیست خوش آن را که بود ذکر تو مونس (89-8)
ارادت بیچون یکی را از تخت شاهی فرو آرد و دیگری را در شکم ماهی نکو دارد
…
مکن نماز بر آن هیچ کس که هیچ نکرد (1-8)
مال از بهر آسایش عمر است نه عمر از بهر گرد کردن مال. عاقلی را پرسیدند: «نیک‌بخت کیست و بدبختی…