وه که هر گه که سبزه در بستان (15-7)
-
اندازه متن
+
یکی را از بزرگان ائمه پسری وفات یافت. پرسیدند که بر صندوق گورش چه نویسیم؟ گفت: آیات کتاب مجید را عزت و شرف بیش از آن است که روا باشد بر چنین جایها نوشتن که به روزگار سوده گردد و خلایق بر او گذرند و سگان بر او شاشند. اگر به ضرورت چیزی همی‌نویسند این بیت کفایت است
وه که هر گه که سبزه در بستان
بدمیدی چه خوش شدی دل من
بگذر ای دوست تا به وقت بهار
سبزه بینی دمیده بر گل من
کسی که لطف کند با تو خاک پایش باش (82-8)
حلم شتر چنان که معلوم است اگر طفلی مهارش گیرد و صد فرسنگ برد، گردن از متابعتش نپیچد. اما اگر…
خویشتن را بزرگ پنداری (43-8)
هرکه با بزرگان ستیزد، خون خود ریزد
خویشتن را بزرگ پنداری راست گفتند یک دو بیند لوچ
…