چو با سفله، گویی به لطف و خوشی(59-8)
-
اندازه متن
+
عالِم را نشاید که سفاهت از عامی به حلم درگذراند که هر دو طرف را زیان دارد: هیبت این کم شود و جهل آن مستحکم
چو با سفله، گویی به لطف و خوشی
فزون گرددش کبر و گردنکشی
برو با دوستان آسوده بنشین (22-8)
چو بینی که در سپاه ِ دشمن تفرقه افتاده است، تو جمع باش. و گر جمع شوند، از پریشانی اندیشه…
ما را به جهان خوش‌تر از این یک‌دم نیست (13-1)
یکی از ملوک را شنیدم که شبی در عشرت روز کرده بود و در پایان مستی همی‌گفت