چو با سفله، گویی به لطف و خوشی(59-8)
-
اندازه متن
+
عالِم را نشاید که سفاهت از عامی به حلم درگذراند که هر دو طرف را زیان دارد: هیبت این کم شود و جهل آن مستحکم
چو با سفله، گویی به لطف و خوشی
فزون گرددش کبر و گردنکشی
دوش مرغی به صبح مینالید (26-2)
یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودم و سحر در کنارِ بیشهای خفته. شوریدهای که در آن…
چون به سختی در بمانی تن به عجز اندر مده (14-2)
درویشی را ضَرورتی پیش آمد، گلیمی از خانهٔ یاری بدزدید. حاکم فرمود که دستش بدر کنند. صاحبِ گلیم شَفاعت کرد…
