ما زنده به نور کبریاییم (1576)
-
اندازه متن
+
ما زنده به نور کبریاییم
بیگانه و سخت آشناییم
نفس است چو گرگ لیک در سر
بر یوسف مصر برفزاییم
مه توبه کند ز خویش بینی
گر ما رخ خود به مه نماییم
درسوزد پر و بال خورشید
چون ما پر و بال برگشاییم
این هیکل آدم است روپوش
ما قبله جمله سجدههاییم
آن دم بنگر مبین تو آدم
تا جانت به لطف دررباییم
ابلیس نظر جدا جدا داشت
پنداشت که ما ز حق جداییم
شمس تبریز خود بهانهست
ماییم به حسن لطف ماییم
با خلق بگو برای روپوش
کو شاه کریم و ما گداییم
ما را چه ز شاهی و گدایی
شادیم که شاه را سزاییم
محویم به حسن شمس تبریز
در محو نه او بود نه ماییم
گرْم در گفتار آمد آن صنم اَین الفرار (1074)
گرْم در گفتار آمد آن صنم اَین الفرار بانگ خیزاخیز آمد در عدم این الفرار
صد…
سراندازان همیآیی نگارین جگرخواره (2295)
سراندازان همیآیی نگارین جگرخواره دلم بردی نمیدانم چه آوردی دگرباره
فغان از چشم مکارت کز اول…
