فردا جسدی معمایی خواهم بود
-
اندازه متن
+
من که امروز این سطر‌ها را به آواز می خوانم
فردا جسدی معمایی خواهم بود
که در قلمرویی جادویی و بی‌بار ساکن است
بی پیش و پس و کی.
عارفان چنین می‌گویند.
می‌گویم که باور دارم
که من نه سزاوار دوزخم و نه در خورد بهشت
ولی پیش‌بینی نمی‌کنم.
قصه‌ی هر آدم چون شکل‌های آبی پروتئوس جابه‌جا می‌شود.
سرنوشت من چه هزار توی گمراه‌کننده‌ای، چه نور خیره‌کننده‌ای
از شکوه و جلال خواهد شد
هنگامی که پایان این ماجرا مرا با تجرید غریب مرگ بازنمایی کند؟
می‌خواهم فراموشی ناب بلورین آن را بنوشم،
تا برای همیشه باشم، ولی هرگز نبوده باشم.
خاطرم سرشار باد
خاطرم سرشار باد از یاد خیابانی خاکی با دیوارهای کوتاه و سواری بالا بلند که سپیده را از خود سرشار…
مردی که در باغچه‌اش کار می‌کند
مردی که در باغچه‌اش کار می‌کند، آن سان که ولتر آرزو داشت. آن کس که از وجود موسیقی سپاسگزار است.…