سنگ قبری پیش پایش افتاد
مومیایی ها به احشای از هم دریده اش یورش بردند
با نواربندی هاشان و موم هایشان
تهی را استفراغ کرد –
پرواز کرد.
سنگ قبری پیش پایش افتاد
و ریشه دواند –
استخوان ها را شکست و خرد کرد و گریخت.
ارواح آب در دره ای شاد
مغزش را با پامچال ها و نسترن ها فراگرفتند
دهانش را به خاک خیس فرو مالیدند –
با فریادی جست و قید و بندشان را وانهاد.
و او دوید آفرین گوی از صدای گامهای خویش و پژواک اش
و با ساعتی که بر مچ بسته بود
یک پا، بی روده و بی مغز، ژنده پاره ی خویش –
آنگاه مرگ به آسانی پشت پایش زد
با خنده ای او را برداشت، فقط زنده نگاهش داشت.
و ساعت مچی اش چارنعل گریخت در ابری از غبار اجساد.
کلاغ آویزان شد از یک ناخن خویش – تنبیه شده.
بازجویی بر درگاه زهدان
این پاهای لاغر کوچک از آن کیست؟ مرگ. این چهره ی پرموی سوخته از آن کیست؟ مرگ. این ریه های…
کجاست وحش سیاه؟
کجاست وحش سیاه؟ کلاغ چون جغدی سرش را چرخاند. کجاست وحش سیاه؟ کلاغ در بسترش پنهان شد، تا به کمین…