عشاء ربانی کلاغ
-
اندازه متن
+
کلاغ گفت: “خب اول چی؟”
خداوند، خسته از خلقت؛ خرناس کشید .
کلاغ گفت، “چطور، اول چطور؟”
کوهی بود شانه های خداوند کلاغ نشسته بر آن .
کلاغ گفت “بیا ببینیم چه خبره”.
خداوند فرو گسترد، عشاء ربانی، نعشی بزرگ.
کلاغ یک دهان پُر جدا کرد و بلعید
“آیا این ناچیز دور از فهم خود را برای هضم شدن آشکار خواهد کرد
ناشنوده دور از فهم؟”
(این اولین شوخی بود)
اما حقیقت این است او ناگهان احساس قدرت کرد.
کلاغ، مفسر اسرار، ترشرو، نفوذناپذیر.
نیمه روشن ضمیر، گنگ.
(وحشت زده.)
شنید انفجار تخته و توفال ها را
شنید انفجار تخته و توفال ها را، دید که بالا و پایین می پرند، کلاغ زبان خود را مکید. دید…
او نامی نداشت
مار در باغ او خدا نبود خرامیدن نرم و آرام بود و خون جهنده آدم. خونی که از بدن آدم…