به هزار زبان ولوله بود
-
اندازه متن
+
به هزار زبان ولوله بود.
بیداری
از افق به افق می‌گذشت
و همچنان که آوازِ دوردستِ گردونه‌ی آفتاب
نزدیک می‌شد
ولوله‌ی پراکنده
شکل می‌گرفت
تا یکپارچه
به سرودی روشن بدل شود.
پیش‌ْبازیان
تسبیح‌گوی
به مطلعِ آفتاب می‌رفتند
و من
خاموش و بی‌خویش
با خلوتِ ایوانِ چوبین
بیگانه می‌شدم.
مردادِ ۱۳۵۵
بهنمیر
برای خون و ماتیک
گر تو شاه دخترانی، من خدای شاعرانم مهدی حمیدی ـ «این بازوانِ اوست با داغ‌های بوسه‌ی بسیارها گناه‌اش وینک خلیجِ…
ای خداوند! از درون شب
به اسماعیل صارمی ای خداوند! از درون شب گوش با زنگِ غریوی وحشت‌انگیزم گر نشینم منکسر…