ظلماتِ مطلقِ نابینایی
-
اندازه متن
+
ظلماتِ مطلقِ نابینایی.
احساسِ مرگ‌زای تنهایی.
«ــ چه ساعتی‌ست؟ (از ذهنت می‌گذرد)
چه روزی
چه ماهی
از چه سالِ کدام قرنِ کدام تاریخِ کدام سیاره؟»
تک‌سُرفه‌یی ناگاه
تنگ از کنارِ تو.
آه، احساسِ رهایی‌بخشِ همچراغی!
۱ مهرِ ۱۳۷۰
به ایرج کابلی
تنها اگر دمی کوتاه
تنها اگر دمی کوتاه آیم از تکرارِ این پیشِ پا افتاده‌ترین سخن که «دوستت می‌دارم» چون تندیسی بی‌ثبات بر پایه‌های…
جوجه‌ای در آشیانه
جوجه‌ای در آشیانه گُلی در جزیره ستاره‌ای در کهکشان. با پیشانی بلندت به جِرمی اندیشیدی که در پوسته می‌رُست تا…