ما فریاد می‌زدیم: «چراغ! چراغ!»
-
اندازه متن
+
ما فریاد می‌زدیم: «چراغ! چراغ!»
و ایشان درنمی‌یافتند.
سیاهی چشمِشان
سپیدی کدری بود اسفنج‌وار
شکافته
لایه‌بر لایه‌بر
شباهت برده از جسمیّتِ مغزشان.
گناهی‌شان نبود:
از جَنَمی دیگر بودند.
۲۱ خردادِ ۱۳۶۷
جخ امروز از مادر نزاده‌ام
جخ امروز از مادر نزاده‌ام نه عمرِ جهان بر من گذشته است. نزدیک‌ترین خاطره‌ام خاطره‌ی قرن‌هاست. بارها به خونِمان کشیدند…
شب که آوایی نمی‌آید
به خانمِ آنگلا باران‌ْی شب که جوی نقره‌ی مهتاب بیکرانِ دشت را دریاچه می‌سازد، من شراعِ زورقِ اندیشه‌ام را می‌گشایم…