چون سنگها صدای مرا گوش می‌کنی
-
اندازه متن
+
چون سنگها صدای مرا گوش می‌کنی
سنگی و ناشنیده فراموش می‌کنی
رگبار نو بهاری و خواب دریچه را
از ضربه های وسوسه مغشوش می‌کنی
دست مرا که ساقهٔ سبز نوازش است
با بر گ های مرده هم آغوش می‌کنی
گمراه تر از روح شرابی و دیده را
در شعله می نشانی و مدهوش می‌کنی
ای ماهی طلایی مرداب خون من
خوش باد مستیَت ، که مرا نوش می‌کنی
تو درهٔ بنفش غروبی که روز را
بر سینه می فشاری و خاموش می‌کنی
در سایه ها ، فروغ تو بنشست و رنگ باخت
او را به سایه از چه سیه پوش می‌کنی ؟
دیدمت وای چه دیداری وای
به زمین می‌زنی و می‌شکنی عاقبت شیشه‌ی امیدی را سخت مغروری و می‌سازی سرد در دلی ، آتش…
عروسک کوکی
بیش از اینها ، آه ، آری بیش از اینها می توان خاموش ماند می توان ساعات طولانی با نگاهی…