آن گل زودرس چو چشم گشود
-
اندازه متن
+
آن گل زودرس چو چشم گشود
به لب رودخانه تنها بود
گفت دهقان سالخورده که:
حیف که چنین یکه بر شکفتی زود
لب گشادی کنون بدین هنگام
که ز تو خاطری نیابد سود
گل زیبای من ولی مشکن
کور نشناسد از سفید کبود
نشود کم ز من بدو گل گفت
نه به بی موقع آمدم پی جود
کم شود از کسی که خفت و به راه
دیر جنبید و رخ به من ننمود
آن که نشناخت قدر وقت درست
زیرا این طاس لاجورد چه جست ؟
دل گنج تو برد و آن نهادم با تو
دل گنج تو برد و آن نهادم با تو خود حرف شدم، زبان گشادم با تو
با دانش هرکس ار رهی کار بساخت
با دانش هرکس ار رهی کار بساخت در دائره سرگشته چو پرگار بتاخت
رانی اگرم وگرم…
