عشق حتما می‌تواند
-
اندازه متن
+
هر بار با هم زمین می‌خوریم
احساس می‌کنم
مثل فنجانی خواهی شکست
کنارت می‌نشینم
مثل صندلی سکوت می‌کنی.
دامن سفید می‌پوشی
بدل می‌شوی به میزِ ناهار خوری
که تا زانو پاهایش را پوشانده است.
دارم می‌روم
به جایی فراتر از دامنِ سفید وُ فنجان وُ میز
به پارکِ رو به رو
پایِ درختِ چناری بنشینم
وَ شعر بخوانم
وقتی خشم توانست
از تو یک شیء بسازد
عشق حتما می‌تواند
از چنار یک زنِ زیبا بیافریند
هرچه سرش را به دیوارها می‌کوبید
تقدیم به هدایت هرچه سرش را به دیوارها می‌کوبید راهی به آسمان باز نمی‌شد هرچه می‌دوید در اطراف…
موریانه‌ها – نه تو نرفته‌ای
نه تو نرفته‌ای تو را موریانه‌ها خورده‌اند که اینقدر ناشیانه سقوط می‌کنم پاورقی: سلیمان به برجِ بلندِ…