هیزم‌های خشک – برف‌ها
-
اندازه متن
+
هیزم‌های خشک
مرا به تماشا نشسته‌اند
هنوز فکر می‌کنند جنگل‌اند
و جایِ خالیِ شاخه‌هایِ بریده
بر تنشان درد می‌کند
از تَرَک‌های دیوار
شب به خانه نشت می‌کند
روی مبل می‌نشیند
تخمه می‌شکند
و پوست من
ذره‌ذره در اتاق می‌ریزد
برف‌ها با صدای پیانو می‌رقصند
به من بگو
با این تکه گوشتِ منجمد
در سینه‌ام چه کنم؟
دراز کشیده‌ام روی فرش
برف
آرام‌آرام بر تنم می‌نشیند
تنها دو دست
بیرون مانده از مرگ
تنها دو دست باقی مانده در زندگی
هیزم‌های خشک
مرا به تماشا نشسته‌اند
من که سال‌هاست
جایِ خالیِ شاخه‌هایم درد می‌کند
باور کن زخم را
باور کن زخم را وقتی بر تن درخت شکوفه می‌دهد و دهان باز می‌کند به بلعیدنِ برف‌ها
سینه‌هایش بوی مریم می‌داد
سینه‌هایش بوی مریم می‌داد از انگشت‌هایش حبه‌ی انگور می‌چکید باکره بود وُ به شهر رسید شب‌ها که ماه را می‌بوسید…