روزی که دانش لب آب زندگی می‌کرد
-
اندازه متن
+
روزی که
دانش لب آب زندگی می‌کرد،
انسان
در تنبلی لطیف یک مرتع
با فلسفه‌های لاجوردی خوش بود.
در سمت پرنده فکر می‌کرد.
با نبض درخت ، نبض او می‌زد.
مغلوب شرایط شقایق بود.
مفهوم درشت شط
در قعر کلام او تلاطم داشت.
انسان
در متن عناصر
می‌خوابید.
نزدیک طلوع ترس، بیدار
می‌شد.
اما گاهی
آواز غریب رشد
در مفصل ترد لذت
می‌پیچید.
زانوی عروج
خاکی می‌شد.
آن وقت
انگشت تکامل
در هندسه دقیق اندوه
تنها می‌ماند.
به کنار تپه‌ی شب رسید
به کنار تپه‌ی شب رسید. با طنین روشن پایش آیینه‌ی فضا شکست. دستم را در تاریکی اندوهی بالا بردم و…
ظهر بود ابتدای خدا بود
ظهر بود. ابتدای خدا بود. ریگ زار عفیف گوش می‌کرد، حرف‌های اساطیری آب را می‌شنید. آب مثل نگاهی به ابعاد…