می‌روی با موج خاموشی کجا؟
-
اندازه متن
+
در شب تردید من، برگ نگاه!
می‌روی با موج خاموشی کجا؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب:
من کجا، خاک فراموشی کجا.
دور بود از سبزه زار رنگ ها
زورق بستر فراز موج خواب.
پرتویی آیینه را لبریز کرد:
طرح من آلوده شد با آفتاب.
اندهی خم شد فراز شط نور:
چشم من در آب می بیند مرا.
سایه ترسی به ره لغزید و رفت.
جویباری خواب می بیند مرا.
در نسیم لغزشی رفتم به راه،
راه، نقش پای من از یاد برد.
سرگذشت من به لب ها ره نیافت:
ریگ باد آورده ای را باد برد.
گوش کن، دورترین مرغ جهان می‌خواند
[ai_playlist id="15583"] گوش کن، دورترین مرغ جهان می‌خواند. شب سلیس است، و یکدست ، و باز. شمعدانی ها و…
زخم شب می‌شد کبود
زخم شب می‌شد کبود. در بیابانی که من بودم نه پر مرغی هوای صاف را می سود نه صدای پای…