تا جمالت عاشقان را زد به وصل خود صلا (42)
-
اندازه متن
+
تا جمالت عاشقان را زد به وصل خود صلا
جان و دل افتاده اندر زلف و خالت در بلا
آنچه جان عاشقان از دست هجرت مىکشد
کس ندیده در جهان جز کشتگان کربلا
ترک ما گر مىکند رندى و مستى جان من
ترک مستورى و زهدت کرد باید اولا
وقت عیش و موسم شادى و هنگام طرب
پنجروز ایّام عشرت را غنیمت دان دلا
حافظا گر پایبوس شاه دستت مىدهد
یافتى در هر دو عالم رتبت عز و علا
برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست (35)
برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست مرا فِتاد دل از ره، تو را چه اُفتادست؟
…
حالیا مصلحتِ وقت در آن میبینم (355)
حالیا مصلحتِ وقت در آن میبینم که کشم رَخت به میخانه و خوش بنشینم
جامِ…
