سَبَتْ سَلْمیٰ بِصُدْغَیها فُؤادی (438)
-
اندازه متن
+
سَبَتْ سَلْمیٰ بِصُدْغَیها فُؤادی
و رُوحی کُلَّ یَومٍ لی یُنادی
نگارا بر من بی‌دل ببخشای
و واصِلْنی علی رَغْمِ الْأَعادی
حبیبا در غم سودای عشقت
تَوَکَّلْنا علی رَبِّ الْعِبادِ
أَ مَنْ اَنْکَرْتَنی عَن عشق سَلْمیٰ
تُزاوَّل آن روی نِهْکو بِوادی
که همچون مُت به بوتَن دل وَ اِی رَه
غَریقُ الْعِشقِ فی بَحْرِ الْوِدادِ
به پی ماچان غَرامت بِسپُریمَن
غَرَت یک وی رَوِشتی از اَما دی
غم این دل بِواتَت خورد ناچار
و غَر نه او بِنی آنچَت نَشادی
دل حافظ شد اندر چین زلفت
بِلَیلٍ مُظْلِمٍ وَ اللّهُ هادی
اوّل به وفا میِ وصالم درداد (11)
اوّل به وفا میِ وصالم درداد چون مست شدم جام جفا را سرداد
پر آب…
ای باد نسیم یار داری (37)
ای باد نسیم یار داری زآن نفحهٔ مشکبار داری
زنهار! مکن درازدستی با طرهٔ او…