از تن چو برفت جان پاک من و تو (151)
-
اندازه متن
+
از تن چو برفت جان پاک من و تو
خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
و آنگاه برای خشت گور دگران
در کالبدی کشند خاک من و تو
ای دل غم این جهان فرسوده مخور (102)
ای دل غم این جهان فرسوده مخور بیهوده نهای غمان بیهوده مخور
چون بوده گذشت…
آنها که کهن شدند و اینها که نواند (56)
آنها که کهن شدند و اینها که نواند هر کس به مراد خویش یک تک بدوند
