گویند محمد امین بدان روزگار که امیرالمومنین بود (14)
حکایت 14 : گویند محمد امین بدان روزگار که امیرالمومنین بود به باغ اندر بر لب حوض نشسته بود، و انگشتری از یاقوت در انگشت می گردانید و بدین بیت مثل میزد: شعر
نفلق هاما من رجال اعزه
علینا و هم کانوا اعق واظلما
و بدین معنی مامون را میخواست که او را خلاف کرده بود. دران میان از کنیزکیش خشم آمد آن انگشتری به خشم بر وی زد. نگینش بجست و انگشتری و نگین هر دو در حوض افتادند. هر چند کسانی فرو رفتند و طلب کردند و حوض از آب تهی کردند نگینه باز نیافتند بجای نگین یکی سنگ سپید اندر وی نشسته بود، بس روزگار بر وی بر نیامد که طاهر اعور بیامد و با او حرب کرد و هم دران سرای مر او را بکشت. این قدر در معنی انگشتری گفته آمد.
هیچ است (101-107)
ای بیخبران شکلِ مُجَسَّم هیچ است 101
ای بیخبران شکلِ مُجَسَّم هیچ است، وین طارَمِ نُهْسپهرِ…
می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد (90)
می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد و اندیشه هفتاد و دو ملت ببرد
