آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی (2569)
-
اندازه متن
+
آن زلف مسلسل را گر دام کنی حالی
در عشق جهانی را بدنام کنی حالی
می جوش ز سر گیرد خمخانه به رقص آید
گر از شکر قندت در جام کنی حالی
از چشم چو بادامت در مجلس یک رنگی
هر نقل که پیش آید بادام کنی حالی
حاشا ز عطای تو کان نسیه بود ای جان
گر تشنه بود صادق انعام کنی حالی
ای ماه فلک پیما از منزل ما تا تو
صدساله ره ار باشد یک گام کنی حالی
از لطف تو از عقرب صد شیر بجوشیده
و آن کره گردون را هم رام کنی حالی
بر بام فلک صد در بگشاید و بنماید
گر حارس بامت را بر بام کنی حالی
هر خام شود پخته هم خوانده شود تخته
گر صبح رخت جلوه در شام کنی حالی
دشمن خویشیم و یار آنک ما را میکُشد (728)
دشمن خویشیم و یار آنک ما را میکُشد غرق دریاییم و ما را موج دریا میکشد
چرا چون ای حیات جان در این عالم وطن داری (2555)
چرا چون ای حیات جان در این عالم وطن داری نباشد خاک ره ناطق ندارد سنگ هشیاری
