اگر حوا بدانستی ز رنگت (361)
-
اندازه متن
+
اگر حوا بدانستی ز رنگت
سترون ساختی خود را ز ننگت
سیاهی جانت ار محسوس گشتی
همه عالم شدی زنگی ز زنگت
تو آن ماری که سنگ از تو دریغ است
سرت را کس نکوبد جز به سنگت
اگر دریا درافتی ای منافق
ز زشتی کی خورد مار و نهنگت
مرا گویی که از معنی نظر کن
رها کن صورت نقش و پلنگت
چه گویم با تو ای نقش مزور
چه معنی گنجد اندر جان تنگت
هوای شمس تبریزی چو قدس است
تو آن خوکی که نپذیرد فرنگت
خورشید همی زرد شود بر دیوار (893)
خورشید همی زرد شود بر دیوار ما نیز همی زرد شویم از غم یار
گاه از…
شب گشت که خلقان همه در خواب روند (744)
شب گشت که خلقان همه در خواب روند مانندهٔ ماهی همه در آب روند
چون روز…
