ای در غم تو به سوز و یارب (297)
-
اندازه متن
+
ای در غم تو به سوز و یارب
بگریسته آسمان همه شب
گر چرخ بگرید و بخندد
آن جذبه خاک باشد اغلب
از بس که بریخت اشک بر خاک
شد خاک ز اشک او مطیب
از گریه آسمان درآمد
صد باغ به خنده مذهب
من بودم و چرخ دوش گریان
او را و مرا یکیست مذهب
از گریه آسمان چه روید
گلها و بنفشه مرطب
وز گریه عاشقان چه روید
صد مهر درون آن شکرلب
آن چشم به گریه میفشارد
تا بفشارد نگار غبغب
این گریه ابر و خنده خاک
از بهر من و تو شد مرکب
وین گریه ما و خنده ما
از بهر نتیجه شد مرتب
خاموش کن و نظاره میکن
اندر طلب جهان و مطلب
چرا ز قافله یک کس نمیشود بیدار (1134)
چرا ز قافله یک کس نمیشود بیدار که رخت عمر ز کی باز میبرد طرار
چرا…
گفت نه والله بالله العظیم (23-2)
بخش ۲۳ - قسم غلام در صدق و وفای یار خود از طهارت ظن خود
