بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد (612)
-
اندازه متن
+
بگذشت مه روزه عید آمد و عید آمد
بگذشت شب هجران معشوق پدید آمد
آن صبح چو صادق شد عذرای تو وامق شد
معشوق تو عاشق شد شیخ تو مرید آمد
شد جنگ و نظر آمد شد زهر و شکر آمد
شد سنگ و گهر آمد شد قفل و کلید آمد
جان از تن آلوده هم پاک به پاکی رفت
هر چند چو خورشیدی بر پاک و پلید آمد
از لذت جام تو دل ماند به دام تو
جان نیز چو واقف شد او نیز دوید آمد
بس توبه شایسته بر سنگ تو بشکسته
بس زاهد و بس عابد کو خرقه درید آمد
باغ از دی نامحرم سه ماه نمیزد دم
بر بوی بهار تو از غیب دمید آمد
مرا پرسی که چونی؟ بین که چونم (1520)
مرا پرسی که چونی؟ بین که چونم خرابم بیخودم مستِ جنونم
مرا از کاف و نون…
ایها النور فی الفؤاد تعال (1364)
ایها النور فی الفؤاد تعال غایه الجد و المراد تعال
انت تدری حیاتنا بیدیک لا تضیق…
