منم آن حلقه در گوش و نشسته گوش شمس الدین (1859)
-
اندازه متن
+
منم آن حلقه در گوش و نشسته گوش شمس الدین
دلم پرنیش هجران است بهر نوش شمس الدین
چو آتش‌های عشق او ز عرش و فرش بگذشته‌ست
در این آتش ندانم کرد من روپوش شمس الدین
در آغوشم ببینی تو ز آتش تنگ‌ها لیکن
شود آن آب حیوان از پی آغوش شمس الدین
چو دیکی پخت عقل من چشیدم بود ناپخته
زدم آن دیک در رویش ز بهر جوش شمس الدین
در این خانه تنم بینی یکی را دست بر سر زن
یکی رنجور در نزع و یکی مدهوش شمس الدین
زبان ذوالفقار عقل کاین دریا پر از در کرد
زبانش بازبگرفت و شد او خاموش شمس الدین
یک شب چو ستاره گر نخسبی تا روز (973)
یک شب چو ستاره گر نخسبی تا روز تابد به تو اینچنین مه جان‌افروز
در تاریکیست…
به من نگر به دو رخسار زعفرانی من (2077)
به من نگر به دو رخسار زعفرانی من به گونه گونه علامات آن جهانی من
به…