من کی خندم تات نبینم خندان (1515)
-
اندازه متن
+
من کی خندم تات نبینم خندان
جان بندهٔ آن خندهٔ بیکام و دهان
افسوس که خندهٔ ترا میبینند
و آن خندهٔ تو ز چشم خلقان پنهان
گر مایهٔ دهر جان فزا بود (724)
گر مایهٔ دهر جان فزا بود زیرا که در او پری ما بود
مر پریان را…
ای ایاز اکنون نگویی کین گهر (174-5)
بخش ۱۷۴ - رسیدن گوهر از دست به دست آخر دور به ایاز و کیاست ایاز و مقلد ناشدن او…
