وه وه که به دیدار تو چونم تشنه (1647)
-
اندازه متن
+
وه وه که به دیدار تو چونم تشنه
چندانکه ببینمت فزونم تشنه
من بندهٔ آن دو لعل سیراب توام
عالم همه زانست به خونم تشنه
گر تو مستی بر ما آی که ما مستانیم (1645)
گر تو مستی بر ما آی که ما مستانیم ور نه ما عشوه و ناموس کسی نستانیم
خواجه از دورش بدید و خیره ماند (150-3)
بخش ۱۵۰ - دیدن خواجه غلام خود را سپید و ناشناختن کی اوست و گفتن کی غلام مرا تو کشتهای…
