کسی کز غمزهای صد عقل بندد (673)
-
اندازه متن
+
کسی کز غمزهای صد عقل بندد
گر او بر ما نخندد پس که خندد
اگر تسخر کند بر چرخ و خورشید
بود انصاف و انصاف آن پسندد
دلا میجوش همچون موج دریا
که گر دریا بیارامد بگندد
چو خورشیدی و از خود پاک گشتی
ز تو چنگ اجل جز غم نرندد
شکرشیرینی گفتن رها کن
ولیکن کان قندی چون نقندد
زن برو زد بانگ کای ناموسکیش (115-1)
بخش ۱۱۵ - نصحیت کردن زن مر شوی را کی سخن افزون از قدم و از مقام خود مگو لم…
گفتم چشمم گفت سحابی کم گیر (911)
گفتم چشمم گفت سحابی کم گیر گفتم جگرم گفت سرابی کم گیر
گفتم که دلم گفت…
