مردکی خشک مغز را دیدم (71-8)
-
اندازه متن
+
حسود از نعمت حق بخیل است و بندهٔ بی گناه را دشمن می‌دارد
مردکی خشک مغز را دیدم
رفته در پوستین صاحب جاه
گفتم ای خواجه گر تو بدبختی
مردم نیکبخت را چه گناه
الا تا نخواهی بلا بر حسود
که آن بخت برگشته خود در بلاست
چه حاجت که با او کنی دشمنی
که او را چنین دشمنی در قفاست
هزار باره چراگاه خوشتر از میدان (99-8)
عاقل چون خلاف اندر میان آمد بجهد و چو صلح بیند لنگر بنهد که آنجا سلامت بر کران است و…
از تن بی‌دل طاعت نیاید (39-8)
از تن بی‌دل طاعت نیاید و پوست بی‌مغز را بضاعت نشاید.