چو آید ز پی دشمنِ جان‌ستان (24-3)
-
اندازه متن
+
دست‌و‌پا‌بریده‌ای هزارپایی بکُشت. صاحب‌دلی بر او گذر کرد و گفت: سُبْحٰان‌َالله! با هزار پایْ که داشت چون اجلش فرا‌رسید از بی‌دست‌و‌پایی گریختن نتوانست
چو آید ز پی دشمنِ جان‌ستان
ببندد اجل پایِ اسبِ دوان
در آن دم که دشمن پیاپی رسید
کمانِ کیانی نشاید کشید
میان دو کس جنگ چون آتش است (12-8)
سخن میان دو دشمن چنان گوی که گر دوست گردند شرم زده نشوی.
میان دو کس…
وقت ضرورت چو نماند گریز (1-1)
پادشاهی را شنیدم به کشتنِ اسیری اشارت کرد. بی‌چاره در آن حالتِ نومیدی مَلِک را دشنام دادن گرفت و سَقَط…