دل زار وثاق سینه آواره کنم
بر سنگ زنم سبوی خود پاره کنم

گر پاره کنم هزار گوهر ز غمت
روزی او را ز لعل تو چاره کنم

دل میگوید که نقد این باغ دریم
امروز چریدیم و به شب هم بچریم

لب میگزدش عقل که گستاخ مرو
گرچه در رحمت است زحمت ببریم

دوش آمده بود از سر لطفی یارم
شب را گفتم فاش مکن اسرارم

شب گفت پس و پیش نگه کن آخر
خورشید تو داری ز کجا صبح آرم

دوش از سر مستی بخراشید رخم
آندم که زروش لاله میچید رخم

گفتم مخراشش که از آنروز که زاد
از قبلهٔ روی تو نگردید رخم

دوش از طربی بسوی اصحاب شدیم
وز غوره فشانان سوی دوشاب شدیم

وز شب صفتان جانب مهتاب شدیم
با بیداران ز خویش در خواب شدیم

دوش ارچه هزار نام بر ننگ زدم
بر دامن آن عهد شکن چنگ زدم

دل بر دل او نهادم از شوق وصال
هم عاقبت آبگینه بر سنگ زدم

دل داد مرا که دلستان را بزدم
آن را که نواختم همان را بزدم

جانی که بدو زنده‌ام و خندانم
دیوانه شدم چنانکه جان را بزدم

دیوانه‌ام و لیک همی خوانندم
بیگانه‌ام ولیک نمیرانندم

همچون عسسان بجهد در نیمهٔ شب
مستند ولی چو روز میدانندم

ذات تو ز عیبها جدا دانستم
موصوف به مغز کبریا دانستم

من دل چکنم چونکه به تحقیق و یقین
خود را چو شناختم ترا دانستم

رازیکه بگفتی ای بت بدخویم
واگو که من از لطف تو آن میجویم

چون گفت به گریه درشدم پس گفتا
وامیگویم خموش وامیگویم