گر دریائی ماهی دریای توام
ور صحرائی آهوی صحرای توام

در من می‌دم بندهٔ دمهای توام
سرنای تو سرنای تو سرنای توام

گر دل دهم و از سر جان برخیزم
جان بازم و از هر دو جهان برخیزم

من بنده به خوی تو نمیدانم زیست
مقصود تو چیست تا از آن برخیزم

گر دل طلبم در خم مویت بینم
ور جان طلبم بر سر کویت بینم

از غایت تشنگی اگر آب خورم
در آب همه خیال رویت بینم

کردیم قبول و من زرد میترسم
در خدمت تو ز چشم بد میترسم

از بیم زوال آفتاب عشقت
حقا که من از سایهٔ خود میترسم

گر رنج دهد بجای بختش گیرم
ور بند نهد بجای رختش گیرم

زان ناز کند سخت که چون بازآید
سختش گیرم عظیم سختش گیرم

گر شاد ببینمت بر این دیده نهم
ور دیده بر این رخ پسندیده نهم

بر عرعر زیبات طوافی دارم
گر روی بدان جعد پژولیده نهم

گر صبر کنی پردهٔ صبرت بدریم
ور خواب روی خواب ز چشمت ببریم

گر کوه شوی در آتشت بگدازیم
ور بحر شوی تمام آبت بخوریم

گر کبر بخورده‌ام که سرمست توام
مشتاب بکشتنم که در دست توام

گفتی که زمین حق فراخست فراخ
ای جان به کجا روم که در دست توام

گر ماه شوی بر آسمان کم نگرم
ور بخت شوی رخت بسویت نبرم

زین بیش اگر بر سر کویت گذرم
فرمای که چون مار بکوبند سرم

گر من به در سرای تو کم گذرم
از بیم غیوران تو باشد حذرم

تو خود به دلم دری چو فکرت شب و روز
هرگه که ترا جویم در دل نگرم