بر چهرۀ گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دل‌افروز خوش است

از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده‌ست
گردنده فلک نیز به کاری بوده است

هر جا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم نگاری بوده‌ست

تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌پرستان کنشت

خیام! که گفت دوزخی خواهد بود؟
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت؟

ترکیبِ پیاله‌ای که در هم پیوست
بشکستنِ آن روا نمی‌دارد مست

چندین سر و پایِ نازنین از سرِ دست
از مِهر که پیوست‌ و به کین که شکست؟

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی‌ست
رو شاد بِزی اگر چه بر تو ستمی‌ست

با اهل خرد باش که اصل تن تو
گَردی و نسیمی و غباری و دمی‌ست

چون ابر به نوروز رخِ لاله بِشُسْت
برخیز و به جامِ باده کن عزمِ دُرُسْت

کاین سبزه که امروز تماشاگهِ توست
فردا همه از خاک تو برخواهد رُسْت

چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت

آمد به زبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت

چون چرخ به کام یک خردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شمر‌، خواهی هشت

چون باید مرد و آرزوها همه هشت
چه مور خورَد به گور و چه گرگ به دشت‌!

چون لاله به نوروز قدح گیر به دست
با لاله‌رخی اگر تو را فرصت هست

می نوش به خرمی که این چرخ کهن
ناگاه تو را چو خاک گرداند پست

چون نیست حقیقت و یقین اندر دست
نتوان به امید شَک همه عمر نشست

هان تا ننهیم جامِ می از کف دست
در بی‌خبری مُرد چه هشیار و چه مست