مشو غرّه بر حُسن ِ گفتار ِ خویش (29-8)
-
اندازه متن
+
متکلّم را تا کسی عیب نگیرد، سخنش صلاح نپذیرد
مشو غرّه بر حُسن ِ گفتار ِ خویش
به تحسین نادان و پندار خویش
متکلّم را تا کسی عیب نگیرد، سخنش صلاح نپذیرد
مشو غرّه بر حُسن ِ گفتار ِ خویش
به تحسین نادان و پندار خویش
دیدم گلِ تازه چند دسته بر گنبدی از گیاه رُسته
گفتم: چه بود گیاهِ ناچیز…

