شب با گلوی خونین خوانده‌ست
-
اندازه متن
+
برای پروین دولت‌آبادی
شب
با گلوی خونین
خوانده‌ست
دیرگاه.
دریا
نشسته سرد.
یک شاخه
در سیاهیِ جنگل
به سوی نور
فریاد می‌کشد.
۱۳۳۸
وقتی که شعله‌ی ظلم
وقتی که شعله‌ی ظلم غنچه‌ی لب‌های تو را سوخت چشمانِ سردِ من درهایِ کور و فروبسته‌ی شبستانِ عتیقِ درد بود.…
دلم سخت معجزه می‌خواهد
من اینجا دلم سخت معجزه می‌خواهد و تو انگار معجزه‌هایت را گذاشته‌ای برای روز مبادا. چشم‌اندازى عریان که دیرى در…