از چهره‌ی طبیعت افسونکار
-
اندازه متن
+
از چهره‌ی طبیعت افسونکار
بر بسته‌ام دو چشم پر از غم را
تا ننگرد نگاه تب آلودم
این جلوه‌های حسرت و ماتم را
پاییز ، ای مسافر خاک آلوده
در دامنت چه چیز نهان داری
جز برگهای مرده و خشکیده
دیگر چه ثروتی به جهان داری ؟
جز غم چه می دهد به دل شاعر
سنگین غروب تیره و خاموشت ؟
جز سردی و ملال چه می بخشد
بر جان دردمند من آغوشت ؟
در دامن سکوت غم افزایت
اندوه خفته می دهد آزارم
آن آرزوی گمشده می رقصد
در پرده های مبهم پندارم
پاییز ، ای سرود خیال انگیز
پاییز ، ای ترانه‌ی محنت بار
پاییز ، ای تبسّم افسرده
بر چهره‌ی طبیعت افسونکار
تنها صداست که می‌ماند
چرا توقف کنم ، چرا ؟ پرنده ها به جستجوی جانب آبی رفته اند افق عمودی است افق عمودی است…
گر تن بدهی؛ دل ندهی کار خراب است
جعلی:
گر تن بدهی؛ دل ندهی کار خراب است چون خوردن نوشابه که در…