نیما یوشیج

هیهات که آنچه بود بر باد برفت
بد کرد . گز سکوی از یاد برفت

با روی چنان آمد و با خوی چنین
مرغی که پردیه بود ، آزاد برفت

دل کاو همه شاد بود و با شاد برفت
هیهات که هرچه بود برباد برفت

می خواستی شانهای داد به من
افسوسکه آن نشان هم از باد برفت

آنکه فکند بر رهم لنگ برفت
و آنی که به من آمد چون رنگ برفت

چندان پی رفتگان مرا چشم گریست
کاندر ره سیل هم دلم تنگ برفت

آمد که فزاید به غم افزود و برفت
دوشینه به من رویی بنمود و برفت

گویند : نماید رخ ، بنمود ، اما
شب بود وز پیش ابر مه بود و برفت

با آتش پیدا شد و با باد برفت
نا شاد نهادمان و خود شاد برفت

مقصودش از این کار من و تو بودیم
هیهات ! که آن نیزش از یاد برفت

آنی که چو آب آمد و چون باد برفت
با من شب دوشش گذر افشاد ، برفت

چندان سخنان به شکوه ام رفت کزو
حرفی که به یاد داشتم از یاد برفت

خوابیدم و با من هوسی آمد و رفت
با تشنه لب من نفسی آمد و رفت

دانی که چه کردم ؟ همه شب اندر خواب
دیدم که به یاریم کسی آمد و رفت

بر وی به خطا تاختی و آمد و رفت
او برد تو در باختی و آمد و رفت

آن پیک نهفت را که نامش دل بود
آمد به تو ، نشناختی و آمد و رفت

شاد آمد و با خاطر ناشادم رفت
بنیادم داد و خود زبنیادم رفت

گفتا : سخت مست خوش آمد ؟ گفتم
اما سخنی گفتی کز یادم رفت

آمد به من او ، لیک به شب آمد و رفت
در پیکرم آرزو و به تب آمد و رفت

می گفت سفر خواهم کردن سوی تو
جانم به غمش ولی به لب آمد و رفت