حس می‌کنم دور گلوم قلاده‌ای نامرئیه
حس می‌کنم دور گلوم
قلاده‌ای نامرئیه
حس عجیب و گنگیه
بابام می‌گه طبیعیه
بابام براش عادی شده
به قلاده‌ش عادت داره
مامان هنوز نفهمیده
گلوش واسه چی می‌خاره
پا تو کوچه که می‌ذارم
عابرا مثل هم دیگه‌ن
هر روز یه چیزی مد می‌شه
همه همون چیزو می‌گن
رنگا همه غیر مجاز
یا زندونی یا تبعیدن
حتا قناری‌های سرخ
اینجا سیاه و سفیدن
همه تو خواب کار می‌کنن
همه تو خوابا راه می‌رن
حتا تو خواب داد می‌زنن
حتا تو خوابا فحش می‌دن
دور گلوی همه‌مون
قلاده‌ای نامرئیه
یه اسمی رو اون حک شده
که ما نمی‌دونیم کیه
بابام یه عمری برده بود
این من ولی مال منه
منی که تو همین روزا
قلاده‌ها رو می‌شْکنه
پای پیاده از اتومبیلها بگذری
پای پیاده از اتومبیلها بگذری هرجای خیابان خار روییده است چراغهای راهنما اشک میریزند وُ دودْ سفیدی چشمهایت را سیاه…
چاهی خالی‌ام
چاهی خالی‌ام اما سنگی بینداز ناامیدت نخواهم کرد عشق چیست؟ جز همین صدای کوچک