زخمی که بر چهره‌ی ماه افتاده بود
-
اندازه متن
+
زخمی که بر چهره‌ی ماه افتاده بود
حالا دهانش بازتر شده است
□
جز مادرم
چه کسی می‌دانست
که ماه
زخمی‌ست بر چهره‌ی آسمان
و تا نیمه‌ی هر ماه
آنقدر دهانش را باز می‌کند
که از درونش استخوانِ شب پیداست؟
□
ما در خانه منتظر بودیم
که خیابان‌ها تنش را بلعیدند
و گرسنگی ادامه پیدا کرد
□
شبِ عجیبی‌ست
هر چه ملافه را
از صورتِ آسمان کنار می‌زنم
به صبح نمی‌رسم
می‌خواهم تا انتهای زندگی چهارچرخ برانم
می‌خواهم تا انتهای زندگی چهارچرخ برانم تا جایی که زندگان محو شوند و از مردگان جز نسیمی باقی نماند می‌خواهم…
یک روز به راه می‌افتد این رود
یک روز به راه می‌افتد این رود به پرواز درمی‌آیند ماهیان و صدایِ رقصیدنِ باد اتاقِ مرا پُر خواهد کرد…