ما من و تو خشکیده بودیم که بادی وزید
تقدیم به دوست عزیزم
نوید بهبودی
ما
من و تو
خشکیده بودیم
که بادی وزید
و ترانه‌ای آورد
آن ترانه را
با سنجاقی کوچک
به لب‌هایت می‌آویزم
چند سالی‌ست
کنارم خوابیده‌ای
نَرْم
آنقدر نَرْم
که مورچه‌ها در حفره‌های تنت
زاد و ولد می‌کنند
زنبورها از گودالِ دهانت
عسل برمی‌دارند
کلاغ‌ها از میان دنده‌هایت
در پیِ غذا برای جوجه‌هایشان هستند
و عجیب
که تو مهربانانه
دنده‌هایت را از هم باز کرده‌ای
نگاه کن
نگاه کن
دوباره باد می‌وزد
و ترانه‌ای…
تو آنقدر مهربان خوابیده‌ای
که می‌دانم هرچند دیر
هرچند دور
در آخر درختی خواهی شد
که قناری‌ها
روی شاخه‌هایش آرام می‌نشینند
و به آواز آوندهایش گوش می‌سپارند
تاریکی: مامان و بابا تاریکی: برادرامه
تاریکی: مامان و بابا تاریکی: برادرامه تاریکی مثل یه بچه آویزون از شونه‌هامه
کپه‌های چوب کبریت…
صدای رفتنت صدای استخوان است
صدای رفتنت صدای خرده شیشه است صدای استخوان است صدای دستی‌ست که باز می‌شود به سوی آفتاب اما خون‌آلود بسته…