هرچه سرش را به دیوارها میکوبید
-
اندازه متن
+
تقدیم به هدایت
هرچه سرش را به دیوارها میکوبید
راهی به آسمان باز نمیشد
هرچه میدوید در اطراف خودش
چیزی به طول و عرضِ این قفس اضافه نمیکرد
هرچه مینالید
ماه از پشت پلکهایش بیرون نمیآمد
چه باید بکند کرگدنی
که از پوست سختش کلافه شده است؟
شبی
شیر گاز را باز گذاشت
دراز کشید
و آرام آرام از خودش بیرون آمد
پاورقی: آنقدر دردهای مشترک با حضرتش احساس میکنم که میتوانم تمام شعرهایم را به او تقدیم کنم؛ و این تقدیمیهها بیمناسبت نخواهند بود.
ای کاش در حینِ بوسه لبهایم را ببلعی
ای کاش در حینِ بوسه، لبهایم را ببلعی آرام آرام چانهام را ببلعی چشمهایم مژهها موها وُ گردن وُ سینهام…
خداحافظ عزیزم این سطر پایان تو نیست
«خداحافظ عزیزم» این سطر پایانِ گفتگو نیست تو را در خود ادامه خواهم داد تو را در خود ادامه میدهم…
