فخرالدوله برادر پناخسرو آنگاه که بگریخت (28)
-
اندازه متن
+
حکایت 28: فخرالدوله برادر پناخسرو آنگاه که بگریخت و بنشابور آمد صاحب زبان بر وی دراز کرد، و بنامها وی را نکوهید و عاقش خواند، وی فصلی نبشت و بصاحب فرستاد، و گفت ترا شمشیر و مرا قلم فانظر ایهما اقوی، صاحب در جواب نبشت السیف اقوی و القلم اعلی فانظر ایهما اکفی، فخرالدوله آن رقعه را بر شمس المعالی عرضه کرد قابوس وشگیر زیر آن نبشت قدافلح من تزکی و قد خاب من کذب و تولی .
گویند مرا که دوزخی باشد مست (42)
گویند مرا که دوزخی باشد مست قولی‌ست خلاف، دل در آن نتوان بست
گر عاشق…
سیف ذی یزن گوید که آن وقت که سپهسالار ایرانی را بفرستاد (24)
حکایت 24: سیف ذی یزن گوید که آن وقت که سپهسالار ایرانی را بفرستاد انوشین‌روان، و او ابرهه صباح را…