چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ (53)
-
اندازه متن
+
چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ
می نوش که بعد از من و تو ماه بسی
از سَلخ به غُرّه آید از غُرّه به سلخ
از تن چو برفت جان پاک من و تو (151)
از تن چو برفت جان پاک من و تو خشتی دو نهند بر مغاک من و تو
چندان که نگاه می‌کنم هر سویی (169)
چندان که نگاه می‌کنم هر سویی در باغ روان است ز کوثر جویی
صحرا چو…