گر دست دهد ز مغز گندم، نانی (175)
-
اندازه متن
+
گر دست دهد ز مغز گندم، نانی
وز مِی دو منی ز گوسفندی، رانی
با لالهرخی و گوشهٔ بستانی
عیشی بود آن، نه حد هر سلطانی
بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی (164)
بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی سرمست بدم که کردم این عیاشی
با من به…
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست (8)
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گلرنگ نمیباید زیست
این سبزه که…
