گویند یزدجرد شهریار روزی نشسته بود (13)
-
اندازه متن
+
حکایت 13 : گویند یزدجرد شهریار روزی نشسته بود بر دکان باغ سرای و انگشتری پیروزه در انگشت داشت، تیری بیامد و بر نگینه انگشتری زد و خرد بشکست و از وی بگذشت و بزمین در نشست و کس ندانست که آن تیر از کجا آمد. هر چند تجسس کردند پدید نیامد. وی ازان غمناک و باندیشه شد که « این چه شاید بود ؟» چون از دانایان و ندیمان خویش بپرسید کس آن تاویل نمی‌دانست و آنک لختی دانست نیارست گفت. پس ازان بس روزگار نیامد که بمرد، ملک از خاندان او برفت.
شنیدم که روزی هرمز پدر خسرو (به) یکی خوید‌زار جو بگذشت (16)
حکایت 16 : شنیدم که روزی هرمز پدر خسرو (به) یکی خوید‌زار جو بگذشت خوید را آب داده بودند و…
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست (8)
ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست بی بادهٔ گل‌رنگ نمی‌باید زیست
این سبزه که…