آمدستیم تا چنان گردیم (1762)
-
اندازه متن
+
آمدستیم تا چنان گردیم
که چو خورشید جمله جان گردیم
مونس و یار غمگنان باشیم
گل و گلزار خاکیان گردیم
چند کس را نییم خاص چو زر
بر همه همچو بحر و کان گردیم
جان نماییم جسم عالم را
قره العین دیدگان گردیم
چون زمین نیستیم یغماگاه
ایمن و خوش چو آسمان گردیم
هر کی ترسان بود چو ترسایان
همچو ایمان بر او امان گردیم
هین خمش کن از آن هم افزونیم
که بر الفاظ و بر زبان گردیم
از ما مرو ای چراغ روشن (1934)
از ما مرو ای چراغ روشن تا زنده شود هزار چون من
تا بشکفد از درون…
قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند (739)
قند بگشا ای صنم تا عیش را شیرین کند هین که آمد دود غم تا خلق را غمگین…