آن مایی همچو ما دلشاد باش (1258)
-
اندازه متن
+
آن مایی همچو ما دلشاد باش
در گلستان همچو سرو آزاد باش
چون ز شاگردان عشقی ای ظریف
در گشاد دل چو عشق استاد باش
گر غمی آید گلوی او بگیر
داد از او بستان امیر داد باش
جان تو مست است در بزم احد
تن میان خلق گو آحاد باش
گاه با شیرین چو خسرو خوش بخند
گه ز هجرش کوه‌کن فرهاد باش
گه نشاط انگیز همچون گلشنش
گه چو بلبل نال و خوش‌فریاد باش
پیش سروش چون خرامد، خاک باش
چون گلش عنبر فشانَد، باد باش
حاصل اینست ای برادر چون فلک
در جهان کهنه نوبنیاد باش
در میان خارها چون خارپشت
سر درون و شادمان و راد باش
بازآی که تا به خود نیازم بینی (1781)
بازآی که تا به خود نیازم بینی بیداری شبهای درازم بینی
نی نی غلطم که خود…
گر رنج دهد بجای بختش گیرم (1284)
گر رنج دهد بجای بختش گیرم ور بند نهد بجای رختش گیرم
زان ناز کند سخت…