برفتم دی به پیشش سخت پرجوش (1236)
-
اندازه متن
+
برفتم دی به پیشش سخت پرجوش
نپرسید او مرا بنشست خاموش
نظر کردم بر او یعنی که واپرس
که بیروی چو ماهم چون بدی دوش
نظر اندر زمین میکرد یارم
که یعنی چون زمین شو پست و بیهوش
ببوسیدم زمین را سجده کردم
که یعنی چون زمینم مست و مدهوش
علم را دو پَر، گمان را یک پرست (57-3)
بخش ۵۷ - بیان آنک علم را دو پرست و گمان را یک پرست ناقص آمد ظن به پرواز ابترست…
با آن که میرسانی، آن بادهٔ بقا را (190)
با آن که میرسانی، آن بادهٔ بقا را بیتو نمیگوارد، این جام باده ما را
مطرب!…
