برفتم دی به پیشش سخت پرجوش (1236)
-
اندازه متن
+
برفتم دی به پیشش سخت پرجوش
نپرسید او مرا بنشست خاموش
نظر کردم بر او یعنی که واپرس
که بی‌روی چو ماهم چون بدی دوش
نظر اندر زمین می‌کرد یارم
که یعنی چون زمین شو پست و بی‌هوش
ببوسیدم زمین را سجده کردم
که یعنی چون زمینم مست و مدهوش
می‌نروم هیچ از این خانه من (2108)
می‌نروم هیچ از این خانه من در تک این خانه گرفتم وطن
خانه یار من و…
ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی (2835)
ز گزاف ریز باده که تو شاه ساقیانی تو نه‌ای ز جنس خلقان تو ز خلق آسمانی