تا یکی مهمان در آمد وقت شب (190-3)
-
اندازه متن
+
بخش ۱۹۰ – مهمان آمدن در آن مسجد
تا یکی مهمان در آمد وقت شب
کو شنیده بود آن صیت عجب
از برای آزمون می‌آزمود
زانک بس مردانه و جان سیر بود
گفت کم گیرم سر و اشکمبه‌ای
رفته گیر از گنج جان یک حبه‌ای
صورت تن گو برو من کیستم
نقش کم ناید چو من باقیستم
چون نفخت بودم از لطف خدا
نفخ حق باشم ز نای تن جدا
تا نیفتد بانگ نفخش این طرف
تا رهد آن گوهر از تنگین صدف
چون تمنوا موت گفت ای صادقین
صادقم جان را برافشانم برین
مرا هر لحظه منزل آسمانی (2705)
مرا هر لحظه منزل آسمانی تو را هر دم خیالی و گمانی
تو گویی کو طمع…
هر چند دلم رضا او می‌جوید (840)
هر چند دلم رضا او می‌جوید او از سر شمشیر سخن می‌گوید
خون از سر انگشت…