دل رفت و سرِ راهِ دلْاِستان بگرفت (329)
-
اندازه متن
+
دل رفت و سرِ راهِ دلْاِستان بگرفت
وز عشق، دو زلفِ او به دندان بگرفت
پرسید: کی تو؟ چون دهان بگشادم
جست از دهنم، راه بیابان بگرفت
رفت یک صوفی به لشکر در غزا (160-5)
بخش ۱۶۰ - وصف ضعیف دلی و سستی صوفی سایه پرورد مجاهده ناکرده درد و داغ عشق ناچشیده به سجده…
معده را پر کردهای دوش از خمیر و از فطیر (1071)
معده را پر کردهای دوش از خمیر و از فطیر خواب آمد چشم پر شد کآنچ میجُستی بگیر
…
